Τα προβλήματα από την αύξηση της θερμοκρασίας στο περιβάλλον μπορεί να είναι ελαφρά όπως είναι τα εξανθήματα στο δέρμα, που είναι ερεθισμένο ερυθρό, ξηρό και ενίοτε υγρό, οι κράμπες και η τετανία (επώδυνες μυϊκές συσπάσεις), η ζάλη,  η συγκοπή (απώλεια της συνείδησης) και η εξάντληση.

Η θερμοπληξία είναι μια σοβαρή νόσος που ορίζεται όταν η θερμοκρασία του σώματος είναι πάνω από 40 °C  (104 F) συνδυάζεται με νευρολογικά προβλήματα ( διαταραχές στο επίπεδο συνείδησης, σύγχυση, κώμα).

Η θερμοπληξία συσχετίζεται με αυξημένη νοσηρότητα και θνητότητα.

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

Προκειμένου να εκτιμηθεί σωστά η θερμοκρασία του σώματος προτιμάται η μέτρηση στον πρωκτό.

Σε ήπιες και μέτριες καταστάσεις η  θεραπεία πρώτης γραμμής  της αφυδάτωσης που προκύπτει από τις υψηλές θερμοκρασίες στο περιβάλλον είναι η χορήγηση υγρών από το στόμα.

Στους ασθενείς με θερμοπληξία προτιμάται η ενδοφλέβια χορήγηση υγρών συνήθως φυσιολογικό όρο (0,9% NaCl) και ορό Ringer στους ενήλικες και στα παιδιά 20ml/kg.

Συνιστάται η εμβάπτιση του ασθενούς σε παγωμένο νερό εφ’ όσον μπορούμε, αλλιώς στο πιο κρύο νερό που διαθέτουμε. Η ενεργή ψύξη (εμβάπτιση) πρέπει να στοχεύει στους 38,3-38,7 °C (100,9-101,8 F).

Η απώλεια θερμότητας με εξάτμιση είναι λιγότερο αποδοτική αλλά είναι πιο εύκολη. Αφαιρούμε τα ρούχα το ασθενή, περιοδικά ψεκάζουμε το σώμα με κρύο νερό και με ένα ισχυρό ανεμιστήρα εξατμίζεται τη θερμοκρασία.

Πηγή: Ιωάννης Π. Κωνσταντινίδης, Παθολόγος